sokaklarda büyüdük...
sokakların kiri içinde temiz kalarak büyüdük.
zorluklarda sığındığımız sıcak kucaklarımız vardı. anamız vardı düşünce baş ucumuzda, büyük bedenlerin tartakladığı zamanlar dev cüssesiyle babamızdı yanımızda...
birliğimiz vardı arkadaşlarımızla, bileklerimizi kesememiştik amma kan kardeş bilmiştik birbirimizi...
acısaydı bi yanı, acırdı taa ciğerim. kafa tutsaydı KOCA BEDEN'E hemen yanındaydım, tüm cılızlığımla...

bi an aklıma geldi de;
sokaklar mı bizi büyüttü, bizmi sokakları gözümüzde büyüttük...

bizim oyunlar oynadığımız, kahkahalar attığımız sokaklarda...
şimdi küçücük çocuklar mendil satmaya, ayakkabı boyamaya, içim koca bir cız ederek söylüyorum DİLENDİRİLMEYE zorlanıyor...

biz mi getirdik sokakları bu hale... sokaklar mı bizi düşürdü bu duruma....

kutlarım hocam, yüreğinizden çıkan mısralar yüreğime öyle bir dokundu ki...

ve aşırdığımız misketler,dalını kırdığımız meyva ağaçları...herkes biraz şikayetçi olmadı mı haylazlığımızdan...
keşke o sokaklarda kalabilseydik,keşke öyle cesur yürekli çocuklar olarak hep mutlu yaşamaya devam edebilseydik...

keşkesiz olmuyormuş hayatlar...
onu da öğretti zaman...

bir yığın anılarımın yeniden hayat bulduğu güzel bir şiir di...
ellerinize sağlık...

Evet,çoğumuz sokak çocuğu olup o işleri yaptık.Ama insanlar geçmişini (kötü olanı) kurcalamak istemez.
Hatırlatığınız için teşekkürler. selamlar