Elveda can sızım Elveda!
Adımlarımdan kaçmanın telaşı,
Ve incinen yüreğimin döktüğü gözyaşıyla yazıyorum bu satırları sana
Bil ki giden geri gelmeyecek bir daha
Farkeder mi uzak ya da yakın
Mesâfesi olur mu gidilen yollların
Mıhlanmış gözlerinde bir ihanet bakışını sardıysa kolların...


O yüzden ben benden geçtim bugün
Kırıldı kanatlarım, kendimde değilim
Sen değilim artık , senin değilim
Gitmeleri susturup ’yürü git’ desen bile
Hangi yol götürür sızımı dindirmelere..

Sormayacağım ’neden yaptın bunu bana neden’?
’Neydi bir resmin içinde bir aşkı yok eden’?
Sormayacağım
üstüme çöken bu kabusa hangi söz cevap olur ki zaten...

Ah ! Dilime düşen balım,
Yüzümü güldürmeyen yanım
Yaşarken nefessiz kalır mı insan ?
Ya da her nefeste bin defa ölür mü insan ?
Uyuşur mu elleri,çekilir mi içi içinden
Üstelik en dayanılmaz, en onulmaz biçimden..

Baharda ölmek çok zormuş
Koparılsa da yaprakları seviyor -sevmiyor diye
Papatyaların da kalbi varmış meğer ...

Sana ’beni unutma ’ demeyeceğim
Unut ki her nefes alışında yeniden hatırla
Ve sil baştan beni an bin bir kahırla
An ki;
’Son kez’ dirileyim canımın kesildiği yerden ...


29 Nisan 2014
Arzu Karadoğan