Bir Kadın Devrildi GöğsümdeGöğsümde bir kadın devrildi yıllar önce Eskimeyen şarkıların daha içten söylendiği zamandı Yüzüm yok benim adını anmaya Bilmem o halen anıyor mu adımı Dört duvar kızıl şimdi Saçları gibi Her gün doğumunda hiçlik süzülüyor içeriye Özlediğim gözleri gibi Ve geceye vuruyorum kendimi... Göz yaşlarım kristalleşmiş Kim alacak onları saçlarımı okşayıp? Halen kabul edemedim yenilgimi Yeni sağanaklar süzülüyor yüzümün toprak renginden Bir ağaç olsam şimdiye çoktan yeşerirdim yeniden Bir kuş olsaydım uçar kaçardım bu diyarlardan Ateşim ben, külüm ben sönüp sönüp tekrar yanan... Sen bilirsin Beni dünyaya getirdin anne Ne zaman uslanacak bu yürek Ne zaman buza ya da taşa dönüşecek Ne yapmalı, neylemeli Her zaman çıktı dediklerin baştan başa Söyler misin ne zaman dönecek bu yürek taşa? Bak yine gözümde göllendi yaşlar Söyler misin ne zaman akıl gelecek başa... Kendimi dev saymadım hiç Ama bir tek şu yüreğime söz geçiremedim Korkutuyor beni bu halleri Hani birden duruverse umurumda bile olmayacak Ama durmak ne kelime büyüdükçe büyüyor hayırsız Öyle bir hızla atıyor ki bir ileri bir geriye İster istemez karıştırıyorum günleri ayları Ne kural biliyor ne izan sevgi yolunda Hiç mi gevşemez bunun yayları... Of ne bileyim işte Bu derdin özge çaresi yok galiba Ya kendini yok sayacaksın Ya da uyup yüreğine ağlayacaksın Vicdan denen ölçü varsa eğer anlayan anlar Gecenin hinoğlu hin karanlığı bastığında Mutlaka iki damla yaş olacak yastığında Serilip yatan kırık gövden sabahı zor eder Bir o yana bir bu yana döne döne Sabret! Belki biraz uyuklarsın tan yeri attığında... Göğsümde bir kadın devrildi yıllar önce Bitip tükenmek bilmeyen mürekkebiyle O gün bugündür yazıyorum işte Kelimeler makinalı tüfek gibi Her son satırı yazdığımda gülen göz bebeklerim Sesleniyor yüreğime: Yine beklerim Ve bakalım ne zaman son defa gelecek Uslanmaz koca yüreğim... Mehmet Fikret ÜNALAN |
Çok güzeldi.
Kutlarım.