Ne çare
biz ki dizleri daima kanlı dönen çocuklardık evlerine
avuç içlerimize küçük taşlar batardı ama merhemimiz vardı birde daima üflerdi babamız bir yandan bir yandan ağlardık aman beyzadem bizi asla üzmeyin ki bizler omuzlarında bulutları taşıyamayanlardanız kaldıramaz düşeriz yere yine kanlı dizler yine taşlı eller ki artık merhem ne çare. |
okumak da güçlük çektim,
ki maviyi çok severim aslında...
bu vesileyle hoş geldiniz,
ve şiir tek çare belki de diyorum...
tebrikler...