GÜNEŞİN KIZI
İçime dert oldu sarfettiğin söz
Neş’eyi savdım be güneşin kızı. Sinem yangın yeri ciğerlerim köz Çıraydım kavdım be güneşin kızı. Zerre kadar yokken enaniyetim Yanlış mı okundu yoksa niyetim? Sevdam öksüz kaldı yüreğim yetim Bağrımı dövdüm be güneşin kızı. Böyle konuşup da üzme hiç yoktan Kaçmadım “kirpiğin” sandığın oktan Şikârın olmaya razıydım çoktan Ben sana avdım be güneşin kızı. Kaç kere gelmeyen vuslata kurdu Kaç kere saatler hicranı vurdu Şiirlerim seni anlattı durdu Hep seni övdüm be güneşin kızı. Gözlerinden bir gün mahrum kalmayı Düşünemem bile nefes almayı Sensiz yaşamayı sensiz olmayı Aklımdan kovdum be güneşin kızı. Gözümü yumduğum geceler azken Sen gülmediğinde güneş doğmazken Senden ayrı bir an akla sığmazken Ölüme tavdım be güneşin kızı. Sensizlik uçurum; tut, atma beni N’olur yokluğunla kuşatma beni Eğer şüphen varsa yaşatma beni Ben seni sevdim be güneşin kızı. Hasan Hüseyin YILMAZ |
Sen gülmediğinde güneş doğmazken
Senden ayrı bir an akla sığmazken
Ölüme tavdım be güneşin kızı.
sevda adına mükemmel dizelerdi
kutlarım efendim
saygılarımla