VE ŞAİR DE ÖLÜR
bir adam, bir şair ama bir başına
saçlarında yılların yorgunluğu nefesi, geçmişi kadar derin sükutu yalnızlığından kendisi kadar, kendisi miktarınca yapayalnız çamurlara bulanmış her yanı ve çürümektedir kullanmadığı duyguları sesi, sessizce çarpıp da duvarlara yerlere dökülür, perişanlığıyla kelimeleri kelimeler fışkırır kıyılardan köşelerden kimisi rahmani, kimisi şeytandan ve ağır gelmeye başlar yaşamak sancısı ölüm artık o kadar da sevimsiz ve yaşamak, o kadar da güzel değildir artık ve dönülmez gidişin başladığı günde kendi şiirini mırıldanır son kez ve şair de ölür, son kitabının son şiirinde |