Bizim mahallede serseri tipten bir arkadaş vardı. ne annesinin ne de babasının sözünü dinliyordu.
babası gurbette çalışıyordu. bir gün babasının öldüğü haberi gelince ağlamaya başladı. Ve ’’keşke seni üzmeseydim’’ dedi bu duruma ben çok
üzülmüştüm. Allah gecinden versin ama bir empati kurarak bu şiiri yazdım

Ah babam benim karlı dağlar gibi
Saçlarına aklar düşmüş babam
Üç kuruş uğruna elleri nasır tutmuş babam
Çok özledim neredesin babam

Hiç unutmamda babam o günleri
Nasıl da kırmıştım seni hediye almadın diye
Şimdi düşünür dururum da geceleri
En büyük hediye varlığınmış babam

Kurduğun en güzel hayal okutmaktı beni
Bunları düşünerekten dayanırdın yorgunluğuna
Nasıl bir evlattım ki okumadım gençliğimde
Emeğine layık bir evlat olamadım babam

Çıkmaz oldun rüyalarımdan artık
Bana çok mu kızdın yoksa babam
Delirecek kadar düşünürüm bazen
Yattığın yerde rahat mısın söyle babam

Yokluğunda çok şey değişti be babam
Aslan oğlum diye içten sarılan yok mesela
Evin ihtiyaçlarını ben karşılar oldum her gün
Karşıladıkça aklıma sen geldin babam

Ne şanssızdın be şu dünyada
Ne oğlundan ne kızından buldun fayda
Çok pişmanım diye haykırsam dağlara
Hakkını helal eder misin babam
Hakkını helal eder misin ?