Gözyaşların karşısında çaresizdim…Bilmem ki Hangi itiraftan başlasam İçimi acıtan ne varsa sessizce anlatsam Taşımaktan yorulduğum endişelerden kurtulsan Artık bir hayatı şevk ve sürur içinde yaşamayı başarsam Biliyorum Sen masumsun ve hassın En nadide baharın solan nazısın Bakir kırların ufkunda uçmaya çalışan umutsun Şimdi kanatları kırılmış kuş misali mahzun ve suskunsun Oysa Ne ümitle sarılmıştım Yıllara sâri hicranımı bir çırpıda atmıştım Senin şevkin ve muhabbetinle huzura kavuşmuştum Kime inanmalı, çare adına ne yapmalıydım, başaramadım Sen her gün Kanı çekilen bir can gibiydin Başını önüne eğerek sessizce ağlardın O zamanlar seni anlamaktan çok uzaktım, inanamadım Belki geçer diye zamana umut bağladım, seni umursamadım Baskın Gelen en yakınlarım vardı Çok üzülme düzelir derlerdi, gariplikti Anlaşılmaya muhtaç olan can hangisiydi, mazlum olan kimdi Ne zaman yalnız kalsam vicdanımın sızısı derin bir acı verirdi Niçin böyleydi Hangi suallerin hakkı verilmedi Neden bir insanın mağdur edilmesine katlanıldı En samimi ve en latif hissiyatla beslediği umutları hırpalandı Anlaşılmaz olan kalbi hassasiyetten uzak bulunma hali dramdı İnsan hüsnü hal İçinde yaşamaya ve anlaşmaya bakmalı Yıllara sâri çöreklenen ön yargılarından arınmalı Bilinçaltını yeniden inşa etmeye çalışıp, hakikat için çırpınmalı Yoksa yaşamak için yaşayan olmaktan bizzat bizler kurtulamayız Bir insanın Masumiyetine ve naif hislerine Kalbi hassasiyet göstermeyen her kimseye acınmalı Ne kadar bağnaz olduğuna bakılmalı, enaniyet için çırpındığı Her iktidar ve otorite hırsı uğruna kırdığı kalpler adına mesul tutulmalı Mustafa CİLASUN |
Gözyaşların karşısında çaresizdim…
Bilmem ki
Hangi itiraftan başlasam
İçimi acıtan ne varsa sessizce anlatsam
Taşımaktan yorulduğum endişelerden kurtulsan
Artık bir hayatı şevk ve sürur içinde yaşamayı başarsam
Biliyorum
Sen masumsun ve hassın
En nadide baharın solan nazısın
Bakir kırların ufkunda uçmaya çalışan umutsun
Şimdi kanatları kırılmış kuş misali mahzun ve suskunsun
Oysa
Ne ümitle sarılmıştım
Yıllara sâri hicranımı bir çırpıda atmıştım
Senin şevkin ve muhabbetinle huzura kavuşmuştum
Kime inanmalı, çare adına ne yapmalıydım, başaramadım
Sen her gün
Kanı çekilen bir can gibiydin
Başını önüne eğerek sessizce ağlardın
O zamanlar seni anlamaktan çok uzaktım, inanamadım
Belki geçer diye zamana umut bağladım, seni umursamadım
Baskın
Gelen en yakınlarım vardı
Çok üzülme düzelir derlerdi, gariplikti
Anlaşılmaya muhtaç olan can hangisiydi, mazlum olan kimdi
Ne zaman yalnız kalsam vicdanımın sızısı derin bir acı verirdi
Niçin böyleydi
Hangi suallerin hakkı verilmedi
Neden bir insanın mağdur edilmesine katlanıldı
En samimi ve en latif hissiyatla beslediği umutları hırpalandı
Anlaşılmaz olan kalbi hassasiyetten uzak bulunma hali dramdı
İnsan hüsnü hal
İçinde yaşamaya ve anlaşmaya bakmalı
Yıllara sâri çöreklenen ön yargılarından arınmalı
Bilinçaltını yeniden inşa etmeye çalışıp, hakikat için çırpınmalı
Yoksa yaşamak için yaşayan olmaktan bizzat bizler kurtulamayız
Bir insanın
Masumiyetine ve naif hislerine
Kalbi hassasiyet göstermeyen her kimseye acınmalı
Ne kadar bağnaz olduğuna bakılmalı, enaniyet için çırpındığı
Her iktidar ve otorite hırsı uğruna kırdığı kalpler adına mesul tutulmalı
Mustafa CİLASUN
Saygıdeğer üstadım yüreğinize sağlık
güzel bir şiir daim saygılarımla ....