İKİ GÖZ
Bir zamanlar tanıdığım iki göz vardı,
Her iki göz de zeytin gibiydi. Gözlerim ikisine meftun olurken; Ben de gözlerimle beraber, o iki gözde kayboldum. Gözlerim bütün ışığını onlardan alırdı. Bir gün ne hikmetse, her ikisi de yok oldu! O gözleri kaybeden gözlerim, gözsüz kaldı. Yasta olan bu gözlerim, önünü dahi göremezken; Her gelen mahluka sual eder oldu: ’O ikisi gerçekten göz müydü?’ Ey dostlar beni anadan doğma, amma sanmayın! Aslında ben kör değildim, büyülü misafirlerim geldi! İşte, o misafirler gözlerimi alıp götürdü! Ne kendisi geldi, ne de gözlerimi bana geri verdi! Kim bilir belki de, böylesi daha da hayırlıydı! HARUN TAŞDEMİR |