YAŞIYORUM AMA...
Bomboş bir kâğıt ve kalem, masada
Anlamını yitirdi kelimeler Sahipsiz artık şiirler Yokluğunda yazılmıyorlar… Ne öfkeliyim, Ne de hüzünlü, Ne gülüyor, ne de ağlıyorum Tarifsiz bir boşluğun tam ortasında duygularım Sadece yaşıyorum… Bahara ve açan çiçeklere rağmen Ben soluyorum Kaç nefes daha dayanılır bilmeden Bitiyor ömrüm. Son ışığını da kaybettikten sonra geceler Artık vazgeçtim Seninle geçen günlerimin anısıyla Yaşıyorum… Şunu bil; İnan hiç üzülmeden Biran bile duraksamadan Darağacında sallandırdım yarınlarımı Sensizlikle yıkılan umutlarıma Bağışlıyorum gençliğimi… |