BU ŞİİRİMİ ŞEYH ŞAMİL VE YİĞİTLERİNE İTHAF EDİYORUM.

ONLAR ASRIN DESTANINI YAZDILAR,
ONLAR ŞEREFLERİN EN BÜYÜĞÜNÜ TATTILAR
NE MUTLU ONLARA, NE MUTLU ONLARA...


Adım Çeçen, şanım Şamil
Er meydanı er meydanı
Açta gözün gör meydanı
Serden geçer ser meydanı
Medeniyetin kara sayfalarına
Yaz kanımla yaz meydanı

Yiğitler düşer toprağa
Koca koca yiğitler
Feryatlar sarar dört bir yanı
Dört bir yana dönsen de feryatlar düşer
Mazlumun ahı yükselir semaya
Arşı Alâya figanlar düşer
Dünya sağır, dünya kör
Dünyanın üstüne bir lânet düşer.

Adım Çeçen, Şanım Şamil
Kana doymaz moskof,
Kana doymaz kara toprak
Birer birer kalkar yiğitler
Birer birer dağlara sırtını verirler,
Ölüm kusar namlular, ölüm kusar füzeler,
Birer birer ölür birer birer dirilirler.

Adım Çeçen, şanım Şamil
Başkaldırıyorum,
Kellemi alıp da koltuğuma
Başkaldırıyorum,
Yıkmadan yıkılmayacağım,
Söz olsun kahrolası alçakları

Şamil ruhlu yiğitlerim atıldı meydana,
Vakit doldu zaman hürriyete akmada
Kafkas dağları ateşten bulutlarla dolsa da
Bu dağlarda şanlı bayrağım dalgalanacak
Boynuma vurulan bu esaret prangaları,
Paslandı artık paslandı kırılacak.
Namlular ateşten güller açacak,
Dökülen kanlar sel olup da coşacak,
Bu dava bu dağlarda yeşerecek,
Bu kavga bitmedi bitmeyecek.



Erzurumlu Hayrettin KIZILOĞLU