Buz gibi ellerim
Aynada donuk yüzlü bir bakış
Gözlerinin kahvesinde tutuklu
Toprak nasıl da doymuş yağmura

Önümüz bahar
Şimdi güneş iner yürür sokaklarında
Bahçende çiçeklerde bir telaş
Kuşlar pencerene üşüşür birazdan
Rüzgâr perdelerini aralar

Bu hangi mevsim
Hangi bahardayız ikimiz
İçimizde bir kar yangını
Bakışlarıma hüznün dalları düşmüş
Sığınmışım kirpiklerinin kıyılarına
Avuçlarımda tutamadığım bir yağmur
Sönmeyen bir ateşsin içimde

Gökyüzünün ahenginde bir gariplik
Mavi siyahın içinde
Durgun denizlerde batığım şimdi
Tarih sayfalarında viran
Sisler sarıyor gecenin kızıllığını
Gözlerimde tükeniyor umut
Bu hangi dünya
Hangi dünyadayız ikimiz
İçimizde eriyor bir kar yangını

Şimdi pencere kenarlarında
Buğulu camlar ardında saklanıp
Penceremin pervazından sızan
Bulanık sulara karışıp gitmek
Engin denizlere yürümek
Bir mavi düşte bulmak kendimi yeniden

Madem ki tedirginim
Madem ki bu kadar huzursuzum
Mutsuzum
Aşkın kitabında bir suçlu
Acıyor tükeniyoruz

Bu hangi şehir
Hangi şehirdeyiz ikimiz
İçimizde söner mi bu kar yangını...

Celal Keklikci