Düzgün Kentler Çarpık İnsanlar
Boğuk sesler,kesik duyuşlar,isabetsiz çıkarımlar...
Görenle göremeyen, duyanla duyamayan aynı şeyi hissetmiş... Susabilene küfretmişler,konuşan için aşık oldu demişler... Ne oldum dememişler,ne olacağım da dememişler,hiçbir şey dememişler... Meğer herkes dağ delip çöllerde kavrulmuş da aşık olan yokmuş... Hiç solmamış çiçekler, hep açmış;herkes de inanmış... Örtülü bedenler resmedilmiş,çıplak gözler öylece seyretmiş... Çorak arazide kulaç atmışlar;bu su nerede diye isyan etmişler... Düzgün kentler çarpık insanlarla dolmuş, hepsi de çok mutluymuş... Bir dünya kurulmuş, kuranlar kuruntularıyla kalakalmış... Biri var demiş biri de yok demiş;bir varmış bir yokmuş... |