GÖNÜL EVİMİZDEN KOVUYORSUN
sık sık bakıyorum da o güzel gözlerine
dalıp dalıp benden çok uzaklara yelken açıyorsun bir suçlu bir yabancı gibi beni şu gönül evimizden neden kovuyorsun sustukça yüreğimde sen yangınlar çıkmasına mani olamıyorsun boğazıma düğüm düğüm atarken son sözleri içimde bin türlü dertleri unutup, beni sana hep gebe bırakıyorsun kıyamıyor o hassas yüreğine dokunmaya zavallı kalbim neden sen beni isyankar gecelerde karanlıklara hapsediyorsun uçurumlar var belliki aramızda bir koca maziyi nasılda silip atabiliyorsun benim kalbim sen sen dedikçe sen nerelere kimlere bırakıp da gidiyorsun.. kalbinde kaldı mı ki ,bir damla sevgi sen galiba aşkımla alay edip benimle gönül eylendiriyorsun bırak artık anlatma bana O masal olan yalanlarını gözüm kalmadı artık sende ,sen günahlarına ortak eş arıyorsun... bitti desende son defa ,erkek ol yüzüme doğruları söyle yaşadığım şu koca dünyayı neden bana hep dar ediyorsun kaderime razı oldukça ben , sen galiba yaşanan her şeyi unutup hiçe sayıyorsun.. c.ceylan yılmaz |
Bazen okuduklarımda kendimi buluyor um
öylesine içten soluyorum ki satırları
ne bileyim işte
bu bir bendemi oluyor bilmiyorum
dugusallığım
yazardan daha fazla sanıyorum
kutlarım yürekten yüreğini