küçük süleyman
Süleyman ağlıyordu
Bir gece yarısında Bir şehir parkında Çaresizliğin tam ortasında Süleyman ağlıyordu Sülayman açtı Süleyman üşüyordu Bunu kimse bilmiyordu Kimse görmuyordu o’nu Henüz on üç yaşında bir çocuktu Annesi, babası ve bir evi yoktu Sokaklarda yaşıyordu Yada yaşamaya çalışıyordu Ve yavaş yavaş ölüyordu süleyman.. Kar yağıyordu üzerine Süleyman umursamıyodu artık Mutlu sonu hissedlyordu Kurtuluş vakti yaklaşıyordu Gözleri kapanıyordu ağır ağır Ve süleyman son kez, sokak lambası ışığında yağan kara bakıyordu. Sabah polis buluyordu cesedinl Süleymanın yüzü gülüyordu insanlar toplanıyordu başına artık görüyorlardı o’nu ve insanlara nispet yaparcasına süleymanın yüzü gülüyordu.... |