yalnızlıgın mümessili
En karanlıgından bir gece ,
ve kimsesizce. Yagmur damlalarının ağlattığı pencereler; Karanlık odamdan bana ay ışıgını gördüren. O kadar sessiz ve kimsesiz bir gece ki, dışardaki müptezellerin sesindeki pespayelik te , kesilir olmuştu. Daha mı iyiydi acaba böyle, şikeyet ettiğim dışardaki kalabalıgın yok olması, daha mı iyi? belki evet . belki hayır. Ama ben galiba daha iyi hissediyordum böyle. Sonra o iyi hissedişle uyudum. Sabah o kalabalık yine. |