CAN YAKAN ATEŞ
Yer yüzünde insanoğlu
Yaşamaya çalışırken insanca; Fitne fesadın pençesinde Talihsiz bir yürek… Hz. Adem’in evlatlarından biri Kıydı kardeşine, Yürekler yandı ateşine. Tam dokuz yüz sene, dile kolay; İsyandan dağlar ördüler İnsanlar kalplerine, Yıkılmaz sandılar isyan dağlarını. Ve tufan… Ve afet… Ve rahmet… Aşılmaz dağları aştı da… Boğuldu isyanında insanlık Ve boğuldu asi evlat, Kavruldu evlat ateşinde Nuh Nebi(a.s.) heyhat!... Bir de kıskançlık düşerse Kardeşliğin yüreğine, Kızdırır en zalim öfkeleri… Sonunda Yusuf (a.s.) kuyuya düşer, Yakup(a.s.) hicran ateşinde pişer. Bir güzel rahmetti O, Anlayana ibretti O, Mucize bir bebekti O Hak’tan gelen… Hayatı çile sonu elem oldu, İsyanın ateşi bu defa da kavurdu, Acımadan İsa(a.s.)’yı çarmıha vurdu. Müjdeler hakikat oldu, Paraklit Muhammed(s.a.v.) oldu, Gelişiyle merhamet iklimi, Gidişiyle saadet yetimi Kaldı kainat… Ve başladı fitne fesat; Hz.Ömer’i yakar da bu ateş, Osman’ı bırakır mı hiç? Hazreti.Ali Kufe’de, Resulullah’ın gözbebekleri bile şehit… Her şehit kalbimize saplanan hançer , Sensiz Ya Muhammed! Ümmetin derbeder. 09/02/2014 BİLECİK |
Şiiri anlayıp ve güzel duygularıyla paylaşan yüreği var olsun...
Yüce gönülü kutlarım...
....................................................... Saygı ve Selamlar.