MEVSİM ÇIKMAZI



Doğrudur;
Çocuklara karışır küs bakışlarımız gibi görünmez
Sırtın dönüp amber kokulu patikalarda
Peşin şiirlerini yazıyordu orada ki feryadı-ferli
Bir bakış henüz daha birer kuruntu iken
Hangi birini kurtaracaksın
Şimdi;
Ve son dört mevsimin...



Ne ilk ne son aldanışı bu ilgisi
Islak yağmurların
Öbür ölümlerin ertesini gözleyişleri
Ve her mevsim çıkmazı bulutlanışı işte
Sokaklarını yıkadığı buğulu çukurlar
Ve hiç sorgusuz, hiç sualsiz, hiç çekişlerimiz
Bazen uzlet maziden kalanlar


Dikenli tellerine sürtündüğündendir
Sisli sapağının amberleri bundan gayrisi
Ezeli düşmanlar biriktirişi alışıklığı işte
Ezilip kalacağı bir gün bir yerlerde
Hiç kimsenin haberi bile olmayacağı
Doğrudur insanlığa zararlı olduğu
Ayağına çarptığı taşın canımı yaktığı doğrudur



Senin gözlerin de bahar kokusu
Benim dilim de ise hâlâ rençperlik var
Bir ömre değer diyorlar belki de
Darmadağın kapalı dudaklarla tekrarı o’ndan
Nasıl olsa kaybedeceği doğru
Tümü sancılı aşklarından kalan sadece
Senin için yanan bir ateş
Sürgünüyüm bana doğru


Ve en nihayet korkuyorum
Hayat beni yine o eski günlere götürdü
On sekizin siğillerini çıkartmayan tenimde
Otuz beşin erkenlik kabarcıklarımı dökülüyor
Sabır taşı sakladığım koynumda zoraki çatlamaları
Çınlayışları kulaklarımdaki o asi rüzgârın,
Her tarafım sisli hatıralarla dolu
Benim için artık hep sonbahar...