AY/BAHARDAAnla Şiir, yetim çocuk Okşadıkça başını Gülümser yüzüne Hani gülmekte yakışıyor Mısralar düştükçe düşlerimize Karışıyor hüzün sırlı yüzüne Söyle bana Ya öteki yüzün ayna Vur kırılsın buzdağı gözlerin Kurumuş dallara Saklanma Yaslanıp yaşlanılan selvi Haydi çık dışarı Sobelenmedi hayat Bir iki üç diyemeden Sustu körebe Kaç taşı üst üste koysan Konuşur dağ gölgesi Düşer sezgiler imgelere Ağır aksak düz telgraf tellerine Ki kalmadı kuşlar semada Süzüldü birer birer Uçurtmanın kuyruğundan hayaller Aç avuçlarını bir gül konsun Belki zaman bir nebze sevgi kokar Aldırma Bizden değildi Hiç olmadı kendi kadar Daha küçüktü, yazacaktı Kalem mi üşüdü Dışarda mı kaldı şair Diyemedi Suskular hep beni seçer Konuşmak ne haddine Sen aymaz kahkaha Dur hele olduğun yerde Yılmaz kelam, yıkılmaz kalem Dokunursa hecelere Ayrıksı güneşin gölgesi üstünden geçer Ezilir korkular Avazı bir adım önde Yenilenir türküler Dokunur kemanın teline Boşver bir kez de arabesk çalsın Alsın nağmeleri gece koynuna Haydi kaldır başını, bak ay/baharda Gülümsüyor şiire..... Fergül Ocak / 2008 |
Fergül kardeşim, tebrikler ve teşekkürler..okudukça beni tekrar oku daha bir içime içime gir mısralarımın diyen harika bir şiir..ustanın övgüye ne ihtiyacı var ki..merhaba dost demeye geldim..saygılarımla.