![]() Sufi
içime aşkı üfledin
ney’dim ’ne’oldum şimdi acar’dım açardım yediverenler misali süzülüp giderdim hırçın nehirler gibi dizginlerini koparan atlar gibi koşardım ayaklarıma takılmasaydı köhne dünya sesimin yağmuruna tutulurdu göçmen kuşlar saklardım ak mendilime ağrıyan düşlerimi yol kenarına dizilen tütün balyalarından köhne zamanlara akardı mistik bir koku saçlarımı okşayan rüzgarın peşine takılıp gökkuşağını içirirdim leylaklara bırak sufi acı bu dem kafi hayattan arda kalan ne varsa izafi kök hücreme şırıngalanan pişmanlıklarım ve yamalı yüreğime yağan yağmur safi tesir etmiyor hiç bir mutluluk oyunum aklımın koridorlarında dolaşan çocuk öldü bırak sufi bırak üfleme yüreğime meyilim başkaydı yolum aşka düştü nar çiçekleri dökülüyor ömrümün yılgınlığından aramızdan sızan ırmağa hibe ediyorum sesimi yüreğimde zaman ayarlı bomba sesleri kavmim beni bırakalı epey oldu ölüm de almıyor beni kûn aşkına arsız kibrimi helâk et yağmala yüreğime ’ney’i sufi söküp atsın vesvese tortusunu ki gün yüzüne çıksın çocuk ahvâlim amed ’in taş duvarlarına yasladım sırtımı bu şehir beni boğuyor gök delindi ortadan içime yağan yağmur kimin gözyaşları sufi Ahraz |