kimseye söyleyemediğim acılarım var benim,
adını dahi anmayacağım kabuslarım,
ve sessizce içten içe büyüyen korkularım var...
sahip olduklarımla
olamadıklarım arasında dağlar kadar fark var!
oysa iyi niyetimi alıp da yanıma,
her sabah yürüyüşe çıkardım umutla.
ayaklarıma bulaşmış mutluluk tanecikleri ve sen yanıbaşımda!
ellerinden tutup yürümeye öyle alışmışım ki;
şimdi emekleyemiyorum bile sensiz!
bak bitti bu masal da diğerleri gibi....

asla haykıramadığım çığlıklarım,
ve sana hiç anlatamadığım kocaman bir sevgim var hala.
sen ıslak çakıl taşlı yolun sonuna gelmişken şimdi;
arkandan yorgun,bitkin ve sakat bir yavru köpek misali koşuyorum!
gözlerine bakıp hayal kurmaya öyle alışmışım ki;
şimdi düşünemiyorum bile sensiz!
en sevdiğin renkti mavi;
bak soldu mavi güller de kırmızılar gibi...