KAYBOLAN İNSANHarika bir müzik İzmir’i hatırlarım güzel yalıda okulumuz kıyıda gençliğin baharında denizi seyrederdim dalgalar barışıktı gözlerimle sular kaynaşır oynaşırdı martılarla yaşamak doyunca mevsim kış sis kaplardı körfez boyunca elimde kalemim yazardım boş zamanlarda yalnızlık zor gelirdi bana ezilirdi gençyüreğim bir tutunacak dal arardım sanki denize düşmüşçesine insanlar mutluydu bense mutsuz gurbette uykusuz hayat tatsız tuzsuz acımasız değişen ne var sadece insanlar kalan geçmiş zaman denizin kıyısında bir martı selamında enginlere doğru kaybolan aşkın kollarında sevgiyi yudumlardım acaba ne zaman bir tek kendimde buldum seni kaybolan insan Behçet Bük [email protected] |