En sonunda dikenli bir salıncak

en sonunda yalnızlığımla başbaşa

alışkanlığım yalnızlık

orda durup bakan

bir siluettir acı veren

dağılan mutluğun ardından

ve sensizliktir komşum

arkadaşım çalan radyodaki hüzün

ve güzün değişmeyen yüzü,

gelip yapışmıştır kaderime.

aklımda yolsuz bir düş gibi

senin varlığının içerisi

aklımda kırık ve kandan

ve kanayan durmadan.

ve hasrettir görüp göstereceği

bir mektupa yazılmış ucu yanık

sana olan aşk ihtiyacım

öykümün ansız kaderdaşı

ürperir kemikleri vucudun

ölüm dişlerimin arasında çürüten iltihap

zamanda kayboluyorum

üstünkörü üstünü örtüp kaçıyorum suçluca

ölüm dindirine dek sırlarımı ...

benim yüreğimden boşalan düşlerim

ağzı kesilmiş gülümsememde kaybolan düşlerim

aksadı gün

kalıplaştığımız şekilde güldüm

onayladım kafeste

kendi iç örgülerimde yitiş

belkemiksiz güvence içinde

şüpheyle kıvranan ayna..

gözbebeklerimde eski bir korku

bir kaygı gecesi ,

ve sonunda sırası gelir

o müthiş sesizlikte

bilmezken artık ne yapacağını

koyu mavi gecelerde boğulurken

ve kısmi felçlerim depreşir

depremin anavatınında

ve doğuştan öksüz bir bebektir

şu kocamış bedenim

bir poşet dolusu yanılgı ...

camın yüzündeki perdeler

çömez bir rüyadır asıl

...