Issız yollarda çılgınlar gibi koşan bendim.
Atlasların en ücra köşelerini talan etmiş bir yalnızlığa sahiptim.
Uçsuzdum,bucaksızdım.
Sensizliğin yoksunluğunu tatmamıştım.
Henüz bağlanmamıştı hayatım hayatına.

Ayak bileklerimden tutup sürüklüyordu zamansızlığım.
Farketmiyordum.
Uyuyordum.

Çam ağaçlarının dallarında asılı kalmıştı gözlerim.
Keklik sürülerini gözlerken unutulmuştular nazar boncukları gibi.
Belki de o yüzden kapılıp gitti bütün umutlarım.

Geçmişe dönüp,
Birer birer düzeltmek istedik hatalarımızı.
Olmadı.
Kestim ayak bileklerimdeki bağları.
Sızladı onlar kadar yüreğim hayli zaman.

Şimdi ince bir sis görüyorum.
Puslu bir düş gibi gözlerim.
Kan tükürdüm uzun zaman.
Soyundum.
Soyundukça ağladım içten içe.
Mendiller dolusu anıları gömerken yüreğime.



Beğeni ile okudum ;Yüreğine kalemine sağlık
Kalemin susmasın Üstadım
______________________________Saygılar

hafif acıları konuştumda derin acılar yokmu hep dilsiz kaldı
kısaca hayat işte zihin fukara olunca fikirlerim ukala kaldı
pişmanlıklar keşkeler döker gözyaşımı maziye dalıp gidişimde
artık yabancı şarkı gibiyim dinleyenim çok anlayanım az kaldı

keyifle okudum tebrik ederim

Gerçekten güzel bir şiir yüreğinize sağlık ban abu yorumu yazdırmasının sebebi bu şiiri okurken yaşamış olmam hele ki son satıı çok duygulandır dı ben de gömdük aşkımı o yüzden nasıl bişey olduğunu bilirim