Zamanın yanağında tebessüm ibrişimden.
İstanbul’un yüreği Üsküdar’da atıyor.
Manalar süzülüyor çaydaki berrak imden.
Asaf Osman özenle suya tılsım katıyor.
Abıhayat misali Üsküdar’da naz gülü.

Bazen ferahnak çalar bazen suzinak dem dem.
Çayı yudumlayanlar demden haza kam alır.
Güftesi bestesiyle o an dudağa merhem.
Hatıra atlasında billurdan makam kalır.
Makamların visali Üsküdar’da naz gülü.

Gözden nihan olanlar toplanıyor bir yerde.
Takılıyor bakışlar berraktan berrak tene.
Efsanenin ıtırı buğu buğuyken serde.
Çay adı yazılıyor bu minvalde bültene.
Suyun efsane hâli Üsküdar’da naz gülü.

İncecik parmaklarla okunuyor camda haz.
Zarafetin manası suretinde bardağın.
Sükutun fotoğrafı buğu buğuyken niyaz.
Çilesi çözülüyor dem be dem ipek ağın.
Andırır bir nihali Üsküdar’da naz gülü.

Bu yerde kelimeler cümleler gül kurusu.
Anlatılan öykünün müellifi çaydanlık.
Demliğin sinesinde durudan da duru su.
Tevazu ve ünsiyet camdan saray ve hanlık.
Anlatır gül misali Üsküdar’da naz gülü.
29.12.2013 İ.K