ARAF
Yangınların ortasında susuz kaldım
Aklım dağınık, gözlerim buğulu Kaldırım taşlarına oturup Alevlerin içinde yandım Kalbim soğuk ve donuk Ellerim titrek Yüzümdeki ifade hep ürkek Sen ve yangınlar Araf da kaldım Tutunsam kavrulur kül olurum Bıraksam sensizlik uçurum Yok mu bir yolu Araf bu şiirinde sonu. |