Umutsuz şairin şiiri
Bonaparte meydanının sol köşesinde
güneye bakan bir café var orda Michelle ile oturuyorduk çay döküldü üstüme başımdan aşağı kaynar su döküldü yarım kalmıştı tıp fakültesi ağlama arkadaşım o kadar yıldan sonra Bonaparte meydanı ağlar sonra gözyaşını durduramazsın sen şimdi bu şiiri neden yazdın diye sorarsın belki Michelle okur tüm yalnızlığımı o biliyor umutsuz şairi Bonapartenin ve Fransanın yine o yabancı çıktı karşıma adını soracaktım rap söylüyordu sakız çiğniyordu karşımda sürekli susuyordu le poéte diyordu bana anlamıyordum tek kelime fransızca bilmiyordum Bonaparte meydanını sevmiyorsam dedim bunun yüzünden sevmiyorum Michelle’e aldırma dedi aldırmıyordum ağlıyordum çocuk gibi sene 2000di milenyumdu kar yağıyordu sırılsıklamdım |