Uzak duranlara daha mı yakın hissediyoruz? Emek verdikçe kaçanları takip etmek mi daha zevkli? Aşk öyle bir duygu ki karmaşıklığı seviyor. Zorlamayı seviyor kimin yüreğine dokunduysa. Öyle birini getiriyor ki başlı başına zorluk, imkansızlık. Kişi, tüm duygu askerleri ile girişiyor aşk savaşına. Tek bir hedefi oluyor o da sevilen kişinin yüreğini ele geçirmek. Bu uğurda tüm ruhu ile savaşıyor. Aşk, en çok bu mücadele sürecini seviyor. Uzaklaşıp izliyor, şans verdiği kişi ne kadar emek verecek sevdiği için. O süreçte gelişiyor insan farkında bile olmadan. Sınırlarını keşfediyor, yapabileceklerini görüyor.
Onun sınavı bitince aşk, diğer tarafa uğruyor. Bakalım hak ediyor mu sevgili bu sevgiyi. O da aşk savaşçısı mı, emek verenlerden mi? Eğer hak etmiyorsa sevgili bu güzel sevgiyi, yalnız bırakıyor her ikisini de. Aşk acısı çekene yine gelmek ve onu mutlu etmek üzere gidiyor. Diğer tarafta ki kişiye konuyor bu sefer, onu da aşkla yoğurup geliştirmek için. Gün gelip her ikisi de dengini bulduğunda şiirler mutlu sonla bitiyor.
Dilerim mutlu sonla bitsin bir sonra ki şiir.
Saygılarımla.