Değişmeyen bir şeyler arıyorum hayatın içinde...adına tesadüf denen kaderin yolları her geçen gün bir ayrılıkla kesişip kedere kıvrıldıkça sevgiye olan inancım yitiyor darda kaldıkça gönlüm eski bir masala sığınır gibi sığınıyorum maziye değişmeyen bir şeyler arıyorum hayatın içinde çocukluğum gibi dokunulmaz, erişilmez düşündükçe insanı mutlu kılan bir şey sevgiyi ilk nerede buldu yüreğim nerede kaybetti... nerede kaldı fırçam, paletim gökkuşağını nerede kaybettim kimindi hayallerimi beyaza boyayan eller, nereden çıktı bu griler seneler evvel habersiz ufuktan takvim yapmıştık makarnadan, pirinçten kar taneleri pamuktan güneş doğuyordu ufuktan şimdi nerede o umutlarım sükût-u hayale uğramamış çocukluğum mevsimsiz günlerini özlüyorum... değişmeyen bir şeyler arıyorum hayatın içinde... 02 Aralık 2013 - Zeynep Özmen |
insan maziye sıgınır helede aşıksa birine ve kavuşmamışsa....
ruhlar değişmezasırlar geçse de hep aynı yaştadır. hayatı sevmemiz de bu yüzden,
mana olarak yorumlamaya çalıştım şiirinizi,
şiirsel olarak nesire yakın buldum
başarılar dilerim...