GÖNLÜM GÜLMÜYOR
Gönlüm Gülmüyor
Ömrümce sevenim olmadı benim Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor Arzın merkezinde kordur bedenim Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor. Çağlayan nehirdim dindirdi beni Fışkıran volkandım söndürdü beni Yaşarken ölüye döndürdü beni Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor Bulunmaz halimi arza kelime Bir gün fermanımı verse elime Razıyım firavun denen zalime Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor Kanayan kalbimi taştan sanıyor Yakıp da kül etti külüm yanıyor Dinmiyor yıllardır içim kanıyor Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor. Kim sefa sürmekte lâle zarında Zerrece kıymetim yok nazarında Para etmez canım can pazarında Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor Her sözü bir hançer bakışları ok Sevgisinden eser yok nazı pek çok Fermanım elinde sorgu sual yok Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor Aşk olmasa insan çekmez bu yükü Vade bitmeyince bitmez bu türkü Bahtım gülmeyince neyleyim kürkü Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor Gönlüm her dem vefasız bir dilberde Ömrümce ağlamak varmış kaderde Çile bitmesine belki biter de Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor. Osman Karaarslan |
Yakıp da kül etti külüm yanıyor
Dinmiyor yıllardır içim kanıyor
Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor.
güzel bir anlatım yüzüm gülse bile gönlüm kan ağlıyor.Belki de böyle olmasaydı duyğuyüklü şiirler yaranmazdı.Boş gönülle insanlar şiir yazamaz biraz acı bir az hasret olunca daha etkili yazar şair.KUTLUYORUM selamlarımla