Ömürler tüketen yalan dünyada,
Güçlüyü güçsüzü ezerken gördüm.
Vicdandan nasipsiz olan bünyede,
Evladı anayı üzerken gördüm.

Hileyi kutsal bir meziyet bilen,
Yoksulun garibin haline gülen,
Ekmeği öksüzün elinden çalan,
Kansızı düzeni bozarken gördüm.

Şükürsüz yaşayan hırsı bitmeyen,
Haset ettiğine gücü yetmeyen,
Vatandaşa hizmet aşkı gütmeyen,
Amiri memura kızarken gördüm.

Verdiği sözü paraya satan,
Yüreği sadece çıkara atan,
Yalanla yaşayıp yılanca yatan,
Kalleşi kuyuyu kazarken gördüm.

Veresiye alıp vermek bilmeyen,
Dört mevsim çiçeği asla solmayan,
Karnı hep doysa da huzur bulmayan,
Yüzsüzü avare gezerken gördüm.

Kendi emeğiyle bağa girmemiş,
Dikenli diyerek gülü dermemiş,
Birkez olsun dosta hatır sormamış,
Sonradan görmeyi azarken gördüm.

Şair Hasan anlar insan halini,
Her yüze gülene vermez elini,
Dostları kıranlar tutsun dilini,
Şairi şiirler yazarken gördüm.