GÜLFİDANŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Oturduğum semtte hayata tutunmaya çalışan ve ara sıra sohbet
ettiğim bir genç kızın yaşanmışlıkları. Annelerimizin değerini belki bir kez daha hatırlatmak için paylaşmak istedim.
Gencecik bir fidan,
Daha yirmi yaşında. Hayatının baharında, Yetim kaldı Gülfidan. Annesini gömerken, Kolu kanadı kırıldı, Aklını da yitirdi Yetim kaldı Gülfidan. Çıkarken göğe kahkahalar Çığlığa döndü ağlayışlar. Dünyası başına yıkıldı, Yetim kaldı Gülfidan. Gündüzleri anasının mezarı, Geceleri sokaklar oldu yeri. Yuvasız, barksız, Yetim kaldı Gülfidan. Yoktu sahip çıkanı. Korumak için namusunu, Koynundaki bıçağı ile, Yetim kaldı Gülfidan. Yarım olsa da aklı, Yüreği tastamamdı. Hayatının ilkbaharın da , Gülsüz kaldı ‘’Gülfidan’’ Sevda KARA 14.11.2013 – 19.20 |