Vaaz eden bir dil oldu Bana da ölüm...

Ben de yandım Ömer gibi
Vaaz eden bir dil oldun bana da ölüm...

Ömer de bir güneştir
Ömer olan yaşamaz ki , ölü bir hayatı...
Derler ki, Ömer
Ölümü yaşadı

Ömer oldum yaşadım ölümü
Yaşamaz ki ,unutulacak bir hayatı ömerler
Ölümü unutanın unutuluyorsa hayatı
Ölümün okulunda öğrenci olmalıydım
Ömer gibi
Ömer gibiyim
Gönlünün camisinde
Öğütler dinledim ölümden
Ölüm aklına gelince
Uykusunu bölerdi Ömer
Can kulağıyla dinlemek için o öğütleri


Uykumu böldüm ben de Ömer gibi
Can kulağıyla dinlemek için ölümün güneş öğütlerini
Ben hiç şikayetçi olmadım ezasından ölümün
Her acıyı ondan bana şeker bildim
Diplomam var ölümün okulundan
Yokuş çıkarım iniş inerim öğütleri için
O elinde bahar olan dost bana

Ölümün yolunu gözlemeliydim dirilik için
Annesini bekleyen emzikli çocuk gibi gözledim
O sütü en ak anneyi bekledim gönüllü
Ölüm üstüme yağan kar oldu
Hayatın başlangıcında
Dağlarımı sardı ölüm
Ak mı ak bir ölümle öldüm ölmeden ben de
Kar gibi aktı

Hangi toprak varki sana denktir büyütmekte bu nurlu ağacı
Bu gönül seninle büyüyecek
Güneşi bekler gibi çiçek beklenmelisin ölüm...

Ölüm görülürsün bana her eşyamda
Neye baksam
Ömrümce bana
Vaaz eden bir dil olsun ölüm...

Gönlümün camisinde öğütler dinledim
Pınarlar aktı canlandı çöl çiçeklerim

Ey gönül dinle büyüyeceksin ölümü
Güneşi bekler gibi çiçek bekle ölümü...

Ey ölüm
Başka kimin elinde güneş var gönlümüzdeki kaba karanlığa
Ay çiçeğine güneş bana ölüm lazım belli
Büyümen için gözlenen onun eli
Onun eli İsa eli.Diriltir...
Senin de başın değsin maviliğe gönlüm
Bir baktım yeni çekilmiş resmime
Hazla bakarım yeni çekilmiş resmime
Yeni çekilmiş resmimde bile
Tozlu bir yol olurdu ölüm
Fedakarca koşularda ölüm en önde
Öğretmen tokatı gibi tokatı şeker

Ey ölüm ey güneş...
Kim diker aşkı gönlümüzün toprağına senden başka
Hiç şikayetçi olmadığım kahraman bir annesin ölüm bize
Ölmeden önce öldüren ölümden
Damlaya denizi bulduran ölümden
Gül uğruna bülbülü öldüren ölümden şikayet de neyin nesi
Bülbüle can vermez mi sil baştan her seher gülün nefesi...

Tükürdüm ölümü unutturan hayatın yüzüne
Güneşler serer gül hayatın önüne ölüm
Bülbüller dirilir ölümün gül yüzünde
Yoldu yapraklarımı yolsun
Ölmeden öldüm olsun
Kuyuya razıyken denizi gördüm ya
Artık umurumda değil yalan dünya


Ölümü neden sevmiştim...
Ölüm bulut muydu yüzü asıktı neden...
Sordum kendime:
Ölüm bu hayatın nesi
Anladım ölüm altın hazinesi

İsa eli bildim seni ölüm diriltirsin ölü hayatı tek sen ...
Yıldızlar kadar yüksekte tabutun başı
Güneşten bir gönül taşır bu musalla taşı...