Annem hastanede,ben Fransa’da,
Büyük bir endişe,gönlüm tasada,
Yaşamam bu dünya benim olsa da,
Meğer fani dünya bir masal imiş.


Neler almamıştım ben onun için,
Üzüntüm,düşüncem,korkular niçin?
Geceler,gündüzler,haftalar geçin!
Meğer kara haber beni beklermiş.

Eve varır varmaz,sordum annemi,
Koydum eşyaları baktım evde mi?
Niçin yalan,üzülmesin diye mi?
Meğer acı haber zor söylenirmiş.

Kimse bırakmadı,çarşı pazara,
Belki öldü,götürdüler mezara,
Herkes sustu,konuşmadı bir ara,
Meğer o an ölmek en güzel şeymiş.

Duyunca haberi,döndüm deliye,
Ağlamak,hıçkırmak boş sevgiliye,
Dönmiyecek artık billah geriye,
Meğer annesizlik,ne zor şey imiş.

Vardım mezarına ben okumaya,
Anne diye toprak kucaklamaya,
Ufacık bir çukur onu görmeye,
Meğer ne çok büyük bir engel imiş.

Dede derler bana yirmidir yaşım,
Benden sonra öksüz şu üç kardaşım,
Onsuz zehir oldu soğanım,aşım,
Meğer onun aşı,saf baldan imiş.

H.İBRAHİM DEDEDURAK