BANA YALAN DİYORSUN
Gecem gündüzüm sensin hem güneşim hem mahım
Ben senle yaşıyorum; bana “yalan” diyorsun. Mehtabımsın geceme hem de benim sabahım Nurunla ışıyorum; bana “yalan” diyorsun. Denediğim tüm yollar çıkmaz bir yöne gibi Çaresizlik sabrımı emiyor kene gibi Yokluğunda her ânı sanki bir sene gibi Zor belâ aşıyorum; bana “yalan” diyorsun. Buz gibi bir ürperti nüfuz eder derime Dolmayan bir boşlukta otururum yerime Bir çığ gibi çökerken hasretin üzerime Donuyor üşüyorum; bana “yalan” diyorsun. Cevabını bulamam gizlerinde sorumun Sebebi gözlerin yar aklım ile zorumun Uyusam düşlerimde sanki bir uçurumun Dibine düşüyorum; bana “yalan” diyorsun. Büyük Sahra Çölü’yüm suya muhtaç bir damla Umudu tüketirim çileme gelen zamla Her gece daha fazla kanayıp duran gamla Yaramı deşiyorum; bana “yalan” diyorsun. Kalmasın yar aklında en ufacık bir kuşku Hiçbir çağın zamanın görmediği bir aşkı Hatta Mecnun’un bile ermediği bir aşkı Gönlümde taşıyorum; bana “yalan” diyorsun. Hasan Hüseyin YILMAZ |
güne yakışır şaire yakışır şiire yakışır
tebrikler teşekkürler