Eskiden çocuklar incir ağacına tırmanırdı bizim orada

Düzensiz sıralanmış engebeli ardıçların sonundaki çorakta incir ağacı

Bu ağaçların ötesi kuraktır, dikeni de boldur

Her şey değişir

İncir ağacı hep oradadır, kıpırtısız durur, kimseye yar olmaz

Hiçbir kuş da onu sevmez, üstüne konmaz

Sadece çocuklar sever onu

Gölgesi de kimseye yar olmaz, bir tek incirdir onu özel yapan

İşte bu yüzden güzeldir

İncir

Sarı açık yeşil...

Kavak yerlisi, kavak yeli türküsü, ince ince eser bağlamanın telinde

Geçmiş yüzyıldan kalma beton, ki beton kalmamış gibi bir şey oluyor bu durumda

Üzgün ezilirdi, üstüne basanlar gibi ezgin-yıkık

Torbalarına umut doldururdu çocuklar

Diken kaplı yolaklar, ellerine güneş bulaşırdı

Kasaba bir hayli kısa gölgelerinin yanında

Damarlarındaki vitaminsiz kandan aldığı ilhamla, kuru sıcağı yıka yıka

İncirleri ceplerinde çocukların, iyi ki var bu incir ağaçları, bu çorak kasabada

Gölgeleri de yoktur gerçi ama

Çok ışık saçmışlardır