KAYIP RUHLAR KENTİSoğuk hiç üşümediğim kadar üşüdüm. Her şey tek renk; suretler birbirinin aynı Dudaklarda yabancı olmadığım hüzün tebesümler; gözlerde boş bir o kadar da anlam yüklü bakışlar yer etmiş Köşe başlarında sevdakar oldukları yürekleri bekleyen mülteciler Karanlık siyahında ötesinde sarmalamış Tek ışık Mültecilerin yüreğinden süzülen Vuslat ateşi Güneşten aydınlık,zemheriden daha soğuk Aşkın çiçeği güller donatmış her bir yanı Dokunduğunda avuçlarından kan olup akan kırmızısıyla Sordum Nerdeyim ? Söyledi Kayıp ruhlar kentindesin Çıkış dedim? Zümrütü anka dedi Ve yaratım kendi küllerimden yeniden kendimi Ruhumu alıp bu kentten uçma vakti.... ŞEV |