Bir Veysel vardı
Sivas ilinin, küçük bir köyünde
Bir çocuk doğdu. Adı Veysel soyadı Şatıroğlu’ydu, Köyünün adını dünyaya duyurdu. Cehalete kurban verdi iki gözünü, Feleğe vermedi , güzel özünü. Her zaman dik durmayı bildi Hayata karşı. Ne mektep görmüştü, Ne de medrese, Ustalıkta rehperdi Çalıp söyleyen herkese. Güneşi görmüyordu, Ama gönül gözü açıktı, Acımasız hayata Azmiyle karşı çıtı. Sazı hem dostuydu , Hem de sırdaşı, Onunla dertleşir Onunla söyleşirdi ustası Söylediği sözlerdeki Mana derinliğine Şaşırıp kalırdı, Edebiyat dünyası. İki can dostu vardı onun Biri dut dalı sazı, Biri kara topraktı. Gün geldi dostunun Koynuna yattı. İnan ki ana kucağından Daha sıcaktı Ondan gelmişti Onunla harman olacaktı. Güler Elmalı |