...Hüznüme dokunuyor yalnızlık Önümüz kış yelken de açılmaz artık ıraklara, yüreğim üşüyor... Bakmayın öyle utanırım, gözlerimin kaçacak yerleri yok... Kırlangıç kanatlarındaki ruhi rüzgarlar, birgün bizim ele de uğrar mı? Gece mi istiflendi ömre? bilemedim. Halbuki; Mahsustan yaşamak isterdim. ... |
gelişi güzel yaslanıyoruz kelimelerin boşluğuna/kırık mısra aralarından dokunurken yalnızlık ve hüzün düşlerimizi toparlayıp kaldırıyoruz bir sonraki depreme kadar/sağ kurtulsunlar diye...
her şeye rağmen,
mahsustan yaşamak....
oysa/ sökülmüş her şeyin bir derinliği
ve boşluğu her zamAN vardı....
(...)
sevgimle..