Ve-Ra adında bir kız vardı.
Bir baksa Yüreğimi yakardı
Ama bakmadı...!
Hilâl Düşmüş kaşını Herkeze Çatardı,
Bir Bana Çatmadı...!

Yüzündeki ızdırap okları nedendi..?
Neden bu kadar masum ve sevecendi..?
Bunca hüzün belki yetimliğineydi,
Bana yüreğinin Derdini
açacak sandım,açmadı...!

Hep köşe başlarında Olurdu...
Zulmün kol gezdiği GAZZEde dururdu...
Bağrı yanık Filistinliler gibi Solurdu...
Elindeki taşı Tanklara Atacak sandım, atmadı...!

Yine bu gün Rastladım taş duvarlarda.
Sanki ayakları üşümüş, karlarda.
Bu masum yüreğiyle karanlık zindanlarda.
Yatacak sandım, Yatmadı...!

VeRa sevdi beni, ben VeRayı.
Mutluluktan hayli uzaktı hayatı.
Bileğinde kalan son hatırayı,
Satacak sandım,satmadı...!

Nam salmıştı şehre Ve-Ranın esrarı.
Bir tebessümle doyururdu fakir, fukarayı.
Boyundan büyük hasretle,Mescid-i Aksayı,
Yakacak sandım,Yakmadı...!


| Ebrar Ensar Vuslat