Bir çocuk büyütüyorum, orta yaşta elleri,
Göz altlarında kaz ayakları, ayaklarında nasır bantları,
Bir çocuk yürütüyorum her tarafı mayınlı hayat parklarında,
Gelgitlerinde salıncakların…
Bir çocuk sallıyorum, acıların kucağında, mutsuzluğun gölgesinde,
Nar çiçeklerinin hamlığında,
Bir çırağın toyluğunda…
Çatısı semadan, yatağı topraktan, suyu yağmurdan bir evin ortasında,
Bir çocuk büyütüyorum acemi dadılığımda…
Nikotinli ellerimin tütün kokusunu siliyorum terinde,
Saçlarını okşuyorum lodosun soğuğunda, samyelinin sıcağında..
Bir çocuk büyütüyorum, mülteci gözlerle geleceğe bakan…
Aşka kaçan ve topraklarını özleyen…
Koşarak geri dönüyor yollarından,
Kovalayan yok, ama o yine de korkar hayali düşmanlarından,
Masallarımı dinliyor… Evvel zaman içinde
“Kim varmış ve kim yokmuş” bu bilinmezi sorgulamaktan uzak
Develerin telallığına, pirelerin berberliğine hala inanan…
Annesi kaşıkta, babası beşikte bir çocuk büyütüyorum...
Bir çocuğu hasta ediyorum ümitsizliğimin ayazında,
Derman olamıyor iyi niyet reçetelerim,
Biraz aşk, biraz samimiyet, az da sabır ekliyorum şurubuna,
Ama nafile, yüreğinden geçmiyor içtiği…
Takılıyor o en kuytu köşesinde,
Kussa bütün sitemlerini geçer diyor hekimler,
O an anlıyorum ki yutmayı öğretip kusmayı öğretememişim meğer..
Ve bir çocuk öldürüyorum…
Gömüyorum yüreğimin en temiz köşesine..
Erguvan çiçeklerinden mezarlığı,
Ve “korkma, ölmek için yaşıyor insan” yazılı mezar taşı..
Meğerse bir çocuk yaşatmışım öldürmek için..
Neyse ki o şimdi kendi cennetinin bahçesinde…

M.NEHİR ASLAN

(ALMİRA ROMANINDAN ALINTIDIR.)