Kaç ölü gezegen vardı hep karıştırıyorum
Bir zamanlar yaşamının olduğu, keşfederken öldüğümüz
Parmaklarının etrafında susarak dönen, kütlesi düşler
kusursuz bir geçmiş zaman kipi –
yine parçalan birkaç kıta sonra,
taaaa genzimde

lekende bir ürperti – çok oburduk o gece
bir batımda dokuz yavru senfoni doğurduk
bir baktım, senin inançlarınla nikahlanmışım
ne kadar unuttuysan da burnumu öpmeyi

devşirme bir göz yaşı -hangi öyküden belli değil
sahiplenmek lazım yine de,
yoksa o cani, kiralık hüzünler, bırakmaz peşimizi
avuçlarımda yıkan, o zaman kimse göremez seni

Buraya kadar her şey iyiyse, biraz dans edelim
Masmavi ve kıvırcık rafyalar – gamzeli masal
Peki nasıl sığdı, o çatı arası, küçücük kutuya


Transparan bir karalama, zamane eskizleri
Adamın kafasının üstüne bir sevme balonu :
“unutkan bir tercüman yardımıyla sevişebiliyoruz sadece”

Benim ilk aşkım elinde terazi tutan o çıplak kadındı
Bir siyah sana bir siyah bana, bir siyah, bir siyah
Pay ediyordum, ne kadar ağlamaklı gece varsa,

İşte öğrendik zaten, kaç milyar gezegen varmış
Ve kaç milyar yıldız, doğup ölüyorlarmış oralarda
Bir Edith piaf yalnızlığının etrafında dönen

Tamam, bu sokakta duruyor sana telaşım
Farkındayım en güzel muhitine geldik,
Ne bileyim bir gören, belki bir seven olur bir düş vakti
Kırmıyorum seni, en son öptüğüm yerde bırakıyorum kalbini
Merak etme, karnımı doyururum ben ,
Sahil kenarında serenat satan yaşlı adamlar duruyorsa hala…

Oktay Coşar