Sen mahkeme salonunda azılı bir suçluyu savunurken,
Ben sevdamı temyize gidiyordum.
Üsküdar Pendik hattında boğazı seyrediyordum
Soluk bir nefes alıyordum Kızkulesi civarında
Harem’den umutlarımı yolcu ediyordum
Yaşama sevincimi hediye ediyordum Haydarpaşa’ya.
Yüreğim sevdandan hüküm giymişti ya
Aldırmıyordum.

Ben sevdamı savunuyordum
Sen ise bir suçluyu.
Bende bir suçluydum nihayetinde senin nezdinde.
Suçum, ağırların en ağırıydı
Suçum, seni sevmek.
Hatta bana gelmek isteyişinde,
Seni kabul etmemekti suçum.

Göremedin.
Bende sana söyleyemezdim ki
Diyemezdim;
Bana ağır geldin a sevgili…
Ben ilk defa benim kadar katı, benim kadar güçlü,
Benim kadar sert bir hayata çarpmıştım.
Korktum.
Sana yetememekten
Seni taşıyamamaktan
Seni üzmekten, bıktırmaktan korktum…

Bilemedin.
Şımarıklık zannettin seni reddedişimi
Anlayamadın,
Anlayamazdın ki
Onca yıl, bunca gizledikten sonra
Boyumu aşan sevdayı
Öylece
Sanki senden bir şey beklermişçesine,
Sanki artık sensiz taşıyamazmışım gibi,
Veremezdim bu sevdayı ellerine
Sessizce…

Büyümeliydi çocuk yüreğin
Uslanmalıydı uçuşan heveslerin.
Yüreğindeki çizgiler, yüzündekilere denk gelmeliydi.
Ve sevmeliydin hayatı
İnsanları ve kadınları…
Öldürmeliydin nefret kokan bakışlarını
Her şeyi olduğundan küçük gösteren gözlüklerini çıkarmalıydın

Korkmamalıydın benim gibi,
Koşmalıydın
Aşmalıydın sevdaya dair ellerinle diktiğin engelleri
Erimeliydin kasımın ortasında bir kadının bakışlarında
Ilık ekmek gibi kokusu uzaktan duyulmalıydı sevmelerinin
Ve tutabilmeliydi ellerin
Öpebilmeliydi taze bir fidanı alnından.
Sevdayı tanımalıydı kulakların
Ürkek kalp atışlarından.

Ana katilini, umut tacirini değil
Sevdayı savunmalıydın loş odalarda
Beni savunmalıydın ve kendini
Mutlak hâkimin huzurunda.
Kıymet bilmeyen değil,
Müebbet yürek hapsi uygundur yazmalıydı
Gerekçeli kararımda.


Naciye ÜRÜN-Kadıköy
13 Nisan 2013