Gömülmeden Çürüyenler
Zaman ne sana uzundu
Ne bana kısa. Her defasında dönüyordum başa. Ankara’ya On sekiz yaşıma. On sekiz numaralı evin Gün batımı manzarasına. Neşe kaynağım derdin ya bana Ben hala neşe kaynağıyım Hayat pınarı… Ama ne sana nefes verebiliyorum Ne kendime huzur Yaşıyorum, ha bire yaşıyorum Kalbimi kıranlar Hayallerimi yıkanlar Canımı acıtanlar için Yaşıyorum. Ölümü bilmeyenler bir kere ölürmüş Ya ölümü görenler… Onlar her gün ölüyorlar. Her nefesini ölmek için alıyorlar. Ve hep Ölümü gördükleri günde kalıyorlar. Yüreklerinin bir parçasını Sevdikleriyle gömüyorlar. Yaşadıkları her gün ölüyorlar Ha bire ölüyorlar Gömülmeden çürüyorlar… Naciye ÜRÜN-Üsküdar 30 Ağustos 2013 |