3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1230
Okunma
Zaman ne sana uzundu
Ne bana kısa.
Her defasında dönüyordum başa.
Ankara’ya
On sekiz yaşıma.
On sekiz numaralı evin
Gün batımı manzarasına.
Neşe kaynağım derdin ya bana
Ben hala neşe kaynağıyım
Hayat pınarı…
Ama ne sana nefes verebiliyorum
Ne kendime huzur
Yaşıyorum, ha bire yaşıyorum
Kalbimi kıranlar
Hayallerimi yıkanlar
Canımı acıtanlar için
Yaşıyorum.
Ölümü bilmeyenler bir kere ölürmüş
Ya ölümü görenler…
Onlar her gün ölüyorlar.
Her nefesini ölmek için alıyorlar.
Ve hep
Ölümü gördükleri günde kalıyorlar.
Yüreklerinin bir parçasını
Sevdikleriyle gömüyorlar.
Yaşadıkları her gün ölüyorlar
Ha bire ölüyorlar
Gömülmeden çürüyorlar…
Naciye ÜRÜN-Üsküdar
30 Ağustos 2013
Şiirin sahibi
Cevap Yaz