DARAĞACI
Son kez bakıyorum ardıma
Kırık dökük bir hayat bırakıp Gidiyorum bu şehirden Ne sen varsın ne o deniz köpüğü bakışların Kırılmış bir gül dalıyım Issız bir evin, ıssız bahçesinin en ücra köşesindeyim Ne güneş görür yüzüm Ne rüzgar uğrar yapraklarıma gidiyorum artık sessizce tıpkı geldiğim gibi bir gece ne kinim var ne öfkem İçimde bir umut beslenir kendi kendince Kuşlar uğramıyor dallarıma Susuz kalmış köklerim yavaş yavaş kuruyor gecenin sabaha ulaştığı noktada Gövdeme biçimsiz ellerin kontrolsüz şiddeti vuruyor Tamda düşündüğüm gibi Yüreğimin en derin köşesine Darağacım kuruluyor. |