bu dünyaya çocuklar gelmemeli
ve bizler ölmeliyiz artık
garip bir tiyatronun
sessizleşen garip oyuncularının
kapanan kırmızı perdesi gibi

bir perşembe gecesi şiirler de ölmeli
yatak odalarında infilâk etmeli resim çerçeveleri
o tebessümler, karınca yuvaları
darbeler
yağmur sonrası gökkuşağını izleyen bizler
deli gömleğiyle yolculuk yapan aşk melekleri
ölmeliyiz

öncesi ve sonrası olmamalı
belki milyonlarca yıl sonra
her canlıya özel bir damlayla,
yetinecek yeni ruhlar
başka bir dünyada

sen o dünyanın tabiatı
ben atmosferi
gerisi tanımsız, ne dersin ?

seninle sevişmeden önce keşfetmek istedim dudaklarını
seni kaybetmek yoktu içinde
uzun yollar ve pasaportuma red damgası vuran ülkeler
merak etmeliydim, sorular sormalıydım
acabalar olmalıydı her aklıma geldiğinde

kendime güvendiğimin kurşununu yemeliydim
gecenin orta yerinde yalnız ve sen sevişirken belki de, bensiz

kim git diyebilirdi ki seni öpseydim
sol elim boynunda
bir hükümdar, zaman sazlıkları
rüzgâr

baş ağrılarıyla bekliyorum celladımı
uçurtmanın yarısı benim diyor sonbahar
sövgüsünü örüyor gözlerime
uzun bacaklı örümcek
ameliyat için sulanmalıymış kanım
aç karnına öpüşmeliymişim bir de seninle
gelecek misin ölümüme ?