2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
765
Okunma
Kızıl kahve tonlarına büründü
Sırtında hüzün Sonbahar
Damladı yapraklardan
Kristalleşmiş sabah çiyi
Hem aynı hem değişikti her şey
Oturdu devrik ağaç gövdesine
Üşüdü, iyice büzüşüp küçüldü
Parlak Ekim güneşi
Boşluk duygusu yarattı içinde
Bir koşu tutturdu sonra
Kırmızı toprakta çıplak ayakla
Renkler, gölgeler, ışıklar
Hızla aktı ağaçlar
Deli bir derenin kenarında
Varsaydı kendini
Ulaşmak için bir an önce çaya
Salkımın son tanesini
Atar gibi ağzına
Aktı yüreği öylesine çılgın
"Düş Kuruyor Gece ’ adlı kitabımdan - Ocak 2008 -
Hatice Bediroğlu
Cevap Yaz