En çok bir çocuk ağlatır beni...

bir çocuk kaçmış yatağından
en derin uykusunda,
eksik çarşafı ,ardında
balkondan aşağı bir çarşafa eklenmiş
çocuk
çocuk benim çocuğum
kara gözlü beyaz yüzlü
elleri benim ellerimin aynı
henüz hiç kesilmemiş körpe tırnağı
en güzel yıllarından firari
bir gece
bir nefeste heba etmiş
bir nefeslik canını
yalın ayak üstelik
üstelik sığmamış hiç bir ayağı hiç bir kaba
saçları kara çocuğun
avuç içinde uzun bir yol hikayesi
bir yol hikayesi ki
parmak aralığından gölgesi sızmış
şimdi bütün yolları bana çıkıyor
ben
ben yol ayrımıyım
hazır kıta hazır valiz
cebinde harçlık
minneti yok kimseye
eyvallahı yok
nasıl olsun ki
çocuk benim çocuğum
kara gözlü beyaz yüzlü
yüzü tozlu ,toz topraklı
beklemek ne zor şimdi
hangi köşeyi zaptedebilir bu kollarım
kaç gece kaç sene
kaç ömür
ne kötü
gidişe benzer mi hiç dönüşler
dönüşün günü olmaz bilirim
çocuk
çocuk benim çocuğum
elleri
elleri aynı benim ellerim...