Kavuşamamaktır belki de insanın canını en çok acıtan.
Aradaki mesafeler metrelerle ölçülse dahi, sanki ona asırlarca uzak gibi olmak yakar insanın canını.
Mutlu olmak varken onunla, neden bekliyorum diye düşünür insan kimi zaman.
Onu gördüğü an, sanki bedeni alev alır insanın.
O, böyle hissetmiş ya hani, karşısındakinin de öyle hissettiğini hissederek mutlu olur an.
Kalbi pır pır atar onun için.
O an en büyük mutluluğu yasar insan.
İste, o dakikadan sonar sanki kendi hayatını ona adar.
Her anında onu saklar hayatın.
Yaşadığı en büyük heyecanlarda bile aklının bir köşesinde olur her zaman.
Mutluluğun anahtarı gibi görür onu.
Kendisine atılan küçük su damlacıklarını sel sanır aslında.
İnsan ya iste bu varlık, ondan hep böyle aldanır belki de.
Her zaman küçük çırpınışları büyük uçuşlar zanneder.
Sonra anahtar elinden uçup gidince adeta selde boğulur kalır.
Sanki anahtar gitmeden önce onu dağların yamaçları ardında bir mahzene kapatmıştır.
Gönlü, ruhu, kalbi, bedeni her şey işlevini yitirmiş, bir tek onun adı kalmıştır sadece akılda.
İnsan ya iste bu varlık, çoğu zaman kendini kalbe adayarak kesilmiştir ipi.
O saatlerden sonra bütün hayalleri bir konteynırın içine atılıp gidilmiştir insanın.
Sadece basit bir berrak aşkı kalır insanın; onun ellerini tutmayı bekleyen avuçları arasında.
Ve insandır ya iste bu varlık, sadece bunun bile onu hayata bağlayacağını umarak nefeslerine devam eder.
SENA YILDIZ