GÜNAYDIN
adı konulmamış bir yaraydı dilimde adın
ceplerime saklayıp bütün hüzünlü mısraları bahara dair umutlar yeşerttim gözlerinde bir bulut gelip durdu suskunluğun renginde sabah ezanıyla yüreğime sen duymadın uykunun serinliğinde azad edilmiş rüyalarda sustukça çoğalan bir ateş dokundu nefesime göğsümün sen yanında büyüdü bir fidan kendi cennetine uyandı yalnızlığım ellerine dokundum tan yerinin gün doğarken duraklarına bu şehrin adı konulmamış bir hüzündü dilimde adın senli bir şehrin sensiz bir sabahında ... ŞAHBEYİT FATİH ŞAHİN IŞIK |